اشاره به پیشرفت های ایران دارد که برای اولین بار در تاریخ ایران اتفاق افتاده است که همه آنها در همین 4 دهه گذشته و بعد از انقلاب رخ داده است.اولین آرای عمومی به قانون‌اساسی، در تاریخ هزاران سالۀ ایران تا قبل از انقلاب 57، سابقه نداشته که نظام سیاسی کشور در انتخاباتی جداگانه مشخص شود. قانون اساسی مشروطیت و شکل نظام مشروطه را نمایندگان ملت ننوشتند بلکه عده‌ای از نخبگان سیاسی که عموما غرب‌گرا بودند به نمایندگی از همفکران خود به نگارش درآوردند. هم‌چنین این قانون پس از نگارش نیز هرگز به معرض آرای عمومی گذاشته نشد. با انقلاب اسلامی اما برای اولین بار در تاریخ ایران بود که ظرف یک سال، یعنی در سال 1358 طی سه انتخابات جداگانه، شکل نظام سیاسی کشور، نمایندگانی که قانون اساسی را باید می‌نوشتند، و نیز متن نهایی قانون اساسی به رای عمومی مردم گذاشته شد. هم‌چنین بسیاری از نهادهای کشور برای اولین بار در تاریخ هزاران‌سالۀ ایران به انتخاب ملت سپرده شد. شخص اول مملکت که همواره مقامی موروثی بود، برای نخستین بار با رای غیرمستقیم مردم و شخص اول اجرایی کشور نیز برای نخستین بار با رای مستقیم مردم برگزیده می‌شد.