تقریباً همه ما هر روز از سرویس های موقعیت یاب ماهواره ای استفاده می کنیم و زندگی ما به نوعی با GPS گره خورده است. این فناوری را می توان یکی از مهم ترین دستاوردهای بشر در قرن بیستم نام نهاد که ابتدا برای اهداف نظامی و شکست دادن شوروی سابق طراحی شد و امروزه تاکسی های شهری را هدایت می کند. جی پی اس شبکه ای متشکل از 24 ماهواره است که به دور زمین می چرخند و تمام سطح آن را پوشش می دهند. این ماهواره ها را نَوستار (NavStar) هم می نامند. البته به جز نوستار که متعلق به آمریکاست، سامانه های دیگری مثل گلوناس (GLONASS) روسیه هم سرویس مشابهی را ارائه می دهند. اتحادیه اروپا و چین هم برنامه هایی برای سرویس های اختصاصی خود در دستور کار دارند. در ادامه می خواهیم ببینیم که فناوری موقعیت یابی ماهواره ای چگونه پس از اتفاقی ناگوار در سال 1983 به تدریج در اختیار عموم قرار گرفت.