علی علیزاده در واکنش به صحبت‌های حمید فرخ نژاد در این ویدئو نوشت: چهل سال پیش در ایران انقلابی رخ داد که مردم در آن احساس کردند بک خانواده بزرگ انسانی اند. هرکس منفعت دیگری و‌ منفعت همسایه و منفعت کل جامعه را بر منفعت شخص خودش ترجیح داد. و بعد این مردم طی هشت سال جنگ فرزندان خودشان را فدا و قربانی مصلحت و امنیت جمعی و ملی شان کردند. یعنی جگرگوشه‌هایشان را قربانی امنیت و هستی دیگران کردند. و در این چهل سال اکثریت این جامعه سختی های تحریم و تروریسم اقتصادی آمریکا را تحمل کردند ولی تن به فساد و خوردن حق بقیه هشتاد میلیون ندادند. و این سالها عده‌ای بچه‌هایشان را به سوریه مقابل آدمخواران داعش فرستادند. همه اینها منفعت خود را فدای منفعت دیگری کردند تا ما یک ملت شویم. حالا چهل سال بعد سلبریتی معروف این کشور که الگو و لیدر اخلاقی بخش مهمی از جامعه شده و به انها میگوید به جه کسی رای بدهید و از چه چیزی خشمگین شوید با افتخار میگوید یک تار موی فرزندش را با یک میلیون و چهار صد هزار دنبال کننده اینستاگرامی اش که هیچ، با هشتاد میلیون ایرانی هم عوض نمیکند. میگوید اصلا هشتاد میلیون ایرانی برایش مهم نیست اگر خم به ابروی فرزندش بیاید. این یعنی منفعت خودش و خانواده‌اش را بر منفعت جمعی و ملی ترجیح میدهد. نتیجه منطقی فردگرایی حاد منفعت طلبانه‌ای که فرخ نژاد میگوید این است: چنان فرزندم را دوست دارم که حاضرم برای بهتر شدن وضعش، حق هشتاد میلیون نفر را ناحق کنم. حاضرم روی شانه هشتاد میلیون پا بگذارم. و در موقع خطر خودم و خانواده‌ام را نجات دهم و برایم امنیت دیگران مهم نباشد. و‌ به عبارتی «من، من، فرزند من، خانواده من، حق من» مساله شخص فرخ‌نژاد نیست. مساله این فردگرایی حاد و غلوشده است که امروز به بخشی از جامعه اجازه داده بدون عذاب وجدان منفعت طلبی کند و اگر امکانش پیش بیاید رانت بگیرد و رشوه بگیرد و رشوه بدهد و تراکم غیرمجاز برای خانه‌اش بگیرد و در روزهایی که اقتصاد در خطر است به جای کمک بلافاصله به بازار هجوم ببرد و باعث ایجاد تقاضای بیشتر شود و اگر محصولی کم شد احتکار کند و غیره. اشتباه نکنید. این حتی نوعی فردگرایی غربی و آمریکایی نیست. که غربیان هم میدانند اگر همه جامعه اینگونه فکر و رفتار کنند به «وضعیت طبیعی» یا همان وضعیت جنگل برمیگردند و دچار فروپاشی اجتماعی میشوند. فقط یک لحظه تصور کنید همه هشتاد میلیون مثل فرخ نژاد فکر کنند. در آنصورت سوریه شدن خیلی دور از دست نخواهد بود. آیا حق نمیدهید که از نقش پیشرو و بالای منبر بودن چنین سلبریتی هایی بر جامعه ایران احساس خطر کنیم و بخواهیم مقابلشان بایستیم؟