وشک ها موتورهایی هستند که نسبت به هر نوع موتور دیگری نیروی بیشتری تولید می کنند. یک موشک می تواند حدود سه هزار برابر موتور یک ماشین در شرایطی که ابعادشان با هم برابر است نیرو تولید کند. بیشتر موشک های امروزی با سوزاندن سوخت نیرو تولید می کنند. این موشک ها، موشک های شیمیایی نامیده می شوند. موشک ها ترکیبی از مواد شیمیایی به نام پیشران یا propellant را می سوزانند. پیشران موشک از یک سوخت مثل بنزین، کروزن kerosene یا هیدرو‍ژن مایع و ماده ای که اکسیژن را تآمین می کند ساخته شده است. تأمین اکسیژن موجب می شود سوخت بسوزد و به موشک اجازه می دهد که در فضا کار کند. یعنی جایی که هیچ هوایی وجود ندارد. یک موشک شیمیایی سوخت را در یک محفظه سوخت یا احتراق می سوزاند. سوزاندن، گازی را ایجاد می کند که به سرعت منبسط یا پخش می شود. گاز در همه جهات در داخل موشک منتشر می کند. به هرصورت گازی که به عقب موشک جریان می یابد از میان یک دهانه بیرون می رود. این گاز فرار موشک را رو به جلو هل می دهد. بیشتر موشک های فضایی دو یا سه بخش دارند که مرحله نامیده می شود. این موشک ها، موشک های چند مرحله ای نامیده می شوند. هر مرحله یک موتور موشک و پیشران دارد. مرحله اول بالابرنده booster نامیده می شود که موشک را پرتاب می کند. بعد از این که مرحله اول بیشتر سوختش را می سوزاند، موشک این بخش را می اندازد و مرحله دوم را مورد استفاده قرار می دهد. موشک به این ترتیب هر مرحله را بعد از دیگری مورد استفاده قرار می دهد. موشک های چند مرحله ای برای پروازهای طولانی نزدیک زمین و پروازهای به سوی فضا مورد استفاده قرار می گیرند. آنها می توانند نسبت به موشک هایی که تنها یک مرحله دارند به سرعت های بالاتری برسند. زیرا وزن این موشک ها با افتادن مرحله ها پس از تمام شدن پیشرانشان افزایش می یابد. یک موشک سه مرحله ای می تواند حدود سه برابر سریع تر از یک موشک یک مرحله ای که همان مقدار سوخت را حمل می کند حرکت کند. انسان موشک را بیشتر برای تحقیقات علمی،‌ سفر فضایی و جنگ مورد استفاده قرار می دهد. موشک ها همچنین برای پرت کردن فضاپیمای بدون سرنشین و ماهواره هایی که به داخل مسیر دایره ای اطراف زمین که مدار نامیده می شود فرستاده می شوند، مورد استفاده قرار می گیرند. این موشک ها، موشک های حمل کننده یا carrier یا ابزار پرتاب نامیده می شوند. موشکدانشمندان موشک ها را برای کشف و تحقیق درباره آب و هوای اطراف زمین و نیز برای رفتن به داخل فضا مورد استفاده قرار می دهند. همچنین موشک ها ماهواره ها را به بالا و به داخل مدار اطراف زمین می برند. این ماهواره ها تصاویری از آب و هوای زمین می گیرند. آنها اطلاعات دیگری هم برای مطالعات علمی جمع آوری می کنند. همچنین بعضی از موشک ها ابزاری به فضای دور حمل می کنند تا سایر سیاره ها مورد مطالعه قرار گیرد. بعضی از ماهواره ها برای فرستادن پیام در فضاهای دور مورد استفاده قرار می گیرند. همچنین موشک ها نیروی مورد نیاز فضاپیماها را تأمین می کنند. موشک V زحل که فضانوردان را به ماه می برد، قوی ترین وسیله پرتابی است که تاکنون به وسیله ایالات متحد آمریکا ساخته شده است. این موشک مدت زیادی مورد استفاده قرار گرفت. دانشمندان عقیده دارند که چینی ها موشک را اختراع کرده اند. اما هیچ کس نمی داند که دقیقاً چه موقع این اتفاق افتاده است. مورخان از 'تیرهایی از آتش که پرواز می کردند' و حدود 800 سال قبل به وسیله ارتش های چینی مورد استفاده قرار گرفتند را توصیف می کنند. حدود 100 سال بعدتر، استفاده از موشک ها در بیشتر آسیا و اروپا گسترش یافت. این موشک های ابتدایی ترکیبی از ذغال چوب و مواد شیمیایی به نام پودر سیاه را می سوزاندند. در ابتدای قرن نوزدهم، کلنل ویلیام کنگرو از ارتش بریتانیا موشک هایی را درست کرد که می توانستند مواد منفجره حمل کنند. بعضی از این موشک ها قادر بودند 1.5 مایل یا 2.4 کیلومتر حرکت کنند. نظامیان بریتانیایی موشک کنگرو Congreve را در طول جنگ سال 1812 (1815-1812) بر ضد ارتش ایالات متحده مورد استفاده قرار دادند. اتریش، روسیه و چند کشور دیگر هم موشک های نظامی را در طول قرن 19 توسعه دادند. در سال 1926 دانشمند موشکی آمریکایی رابرت. اچ. گدارد اولین موشک با پیشران مایع را ساخت. این موشک می توانست 184 پا یا 56 متر با سرعت حدود 60 مایل (97 کیلومتر) در ساعت به داخل هوا بالا رود. در طول جنگ جهانی دوم (1945-1939) دانشمندان موشکی آلمان موشک های قدرتمند V2 را با موفقیت ساختند. آلمان، لندن را در طول ماه های آخر جنگ با صدها موشک V2 بمباران کرد. نیروهای آمریکایی بسیاری از موشک های V2 را ضبط کردند را برای استفاده در تحقیقات به ایالات متحده بردند. اولین موشک هایی که رو به بالا حرکت می کرد، در طول جنگ جهانی دوم در ایالات متحده طراحی و ساخته شد. این موشک ها 75 مایل یا 121 کیلومتر به داخل هوا بالا می رفتند. در 14 اکتبر سال 1947 کاپیتان چارلز. ای. یی گر charles E. Yeager از نیروی هوایی ایالات متحده اولین پرواز را با سرعت بالاتر از سرعت صوت انجام داد. او با یک هواپیمای با نیروی موشک به نام X-1 پرواز کرد. در دهه 1960 یک هواپیما با نیروی موشک به نام X-15 به سرعت 4520 مایل یا 7272 کیلومتر در ساعت رسید. این بیشتر از شش برابر سرعت نور بود. عصر فضا در چهارم اکتبر سال 1957 شروع شد. موقعی که اتحاد شوروی یک موشک را برای پرتاب اسپوتنیک یک، اولین ماهواره مصنوعی جهان مورد استفاده قرار داد. در 31 ژانویه ارتش آمریکا اولین ماهواره آمریکایی را به مدار پرتاب کرد که اکسپلورر یک نام داشت. در 12 آوریل 1961 یک موشک اتحاد شوروی با یک انسان یعنی یوری گاگارین برای اولین بار به مدار اطراف زمین رفت. در 5 می 1961 یک موشک سرنشین دار آمریکایی به فضا رفت. در 12 آوریل سال 1981، ایالات متحده اولین شاتل فضایی که کلمبیا نام داشت را با نیروی موشک به مدار زمین فرستاد. در اول فوریه سال 2003 کلمبیا، -مانند چلنجر Challenger در سال 1986- تکه تکه شد و همه سرنشینانش کشته شدند. منبع متن: سایت علم با طعم لذت