رضا ساکی، روزنامه نگار و طنرپرداز با انتشار این ویدئو در اینستاگرامش نوشت: زن‌های جدید سینمای ایران. آتنه با بازی بهناز جعفری و صدرا با بازی علی‌رضا آرا، آدم‌بدهای سریال «زیر پای مادر» بودند. بد که البته نه،‌‌ قرار بود آدم‌های چندوجهی و باورپذیر قصه باشند. شخصیت‌هایی که با اشتباه‌های بزرگ در قصه جا گرفته بودند. آتنه و صدرا طوری در قصه پیش می‌رفتند که خلیل و رخساره را برجسته کنند اما در عمل نه ما آتنه و صدرا را باور کردیم و نه خلیل و رخساره را. اما پیمان و هدیه سریال عاشقانه مانند نقش‌های تخت سریال‌های تلویزیونی نبودند. پیمان و هدیه آن قدر باورپذیر و امروزی‌اند که آتنه و صدرا در مقابل آنان تخت و کلیشه‌ای به نظر می‌رسند. لحن شعاری و انتزاعی سریال زیر پای مادر کجا و لحن امروزی و باورپذیر عاشقانه کجا. پیمان و هدیه آن قدر در عاشقانه خوبند و آن قدر واقعی‌اند که انگار بارها در اتوبوس و یا مترو کنارشان نشسته‌ایم و با آنها حرف زده‌ایم. زیر پای مادر در بی‌مکانی و بی‌زمانی نسبی ساخته شده است اما عاشقانه در همین تهران اتفاق می‌افتد و قصه‌اش پا در آسمان ندارد و روی همین زمین است. نکته مهم‌تر این است که آشنایی با شخصیت و تحول و مرگ شخصیت‌ها در عاشقانه مانند زیر پای مادر در دیالوگ اتفاق نمی‌افتد. ما با رفتار و کنش واقعی آنها را می‌شناسیم نه با رگبار دیالوگ‌های موزون! سینمای خانگی از این حیث دست‌کم تا یک دهه بعد از تلویزیون جلوتر خواهد بود. یعنی سینمای خانگی خواهد توانست وجوهی از شخصیت‌های دراماتیک را به ببیننده بدهد که تلویزیون از انجام آن عاجز است. یک دهه بعد اما شاید تلویزیون بتواند آذر فیلم «من» را به مخاطب‌شان نشان بدهد. شاید آذر با بازی لیلا حاتمی و هدیه با بازی سارا رسول‌زاده آغاز یک نگاه نسلی به زن باشند. زنی واقعی که همه زن‌های عجیب سینمای ایران در مقابل آن زن محو شوند. زنی همچون مینا در «رگ خواب». زنی با همه بیچارگی‌ها و زنانگی‌ها. با زیبایی و خشونت توامان. در نبردی علیه مردسالاری و دیوان‌سالاری مردان. زنی در ستایش مردم‌سالاری.