خداست آن که وقت مرگ ارواح خلق را می‏گیرد و آن کس را که هنوز مرگش فرا نرسیده نیز در حال خواب روحش را قبض می‏کند، سپس آن را که حکم به مرگش کرده جانش را نگاه می‏دارد و آن را که نکرده (به بدنش) می‏فرستد تا وقت معیّن (مرگ). در این کار نیز ادله‏ای (از قدرت الهی) برای متفکران پدیدار است. (۴۲)