تو بر سخنان (طعن و سخریه) آن‌ها صبر کن و از بنده‌ی ما داود یاد کن که (در اجرای امر ما) بسیار نیرومند بود (از احدی اندیشه نداشت) و دایم توبه و انابه می‏کرد. (۱۷)ما کوه‏ها را با او مسخر کردیم که شب و روز خدا را تسبیح و ستایش می‏کردند. (۱۸)و مرغان را مسخر (نغمه خوش او) کردیم که نزد او مجتمع گردند و همه به دربارش از هر جانب باز آیند (و در ستایش خدا با او هم آهنگ شوند). (۱۹)و ملک و شاهی او را نیرومند ساختیم و به او قوّه درک حقایق و سخن قطعی در داوری (یا تمیز حقّ از باطل) عطا کردیم. (۲۰)