در سنه 1265 هجری شمسی، مولودی گرانقدر در اصفهان از پدری مؤمن و سخاوتمند و مادری بسیار شریف، متعبد و خیرخواه پا به عرصه وجود نهاد و دریای هستی به رغم سرکوفتن بی‏امان بر صخره سرد دنیا، گوهری را در صدف خود از اعماق بحر بیکران ولایت بیرون راند تا مصلحت خداوند مبنی بر پروراندن گوهری اینچنین ساطع و لامع نصیب کدامین دریا گردد. هر چند که در کار گلاب و گل حکم ازلی این‏گونه بود که یکی شاهد بازاری و دیگری پرده‏نشین باشد.این مولود شریف که به نقل از کتاب «شجره طیبه»، تألیف سید مصلح‏الدین مهدوی موسوی اصفهانی، نسب پاکش با سی واسطه به امام علی‏بن‏ابیطالب(ع) می‏رسد به «نصرت» نامگذاری می‏شود و بعدها لقب «امین» زیبنده تارک رخشان علوم لدنی و افاضی او می‏گردد آن‏گونه که نوشته‏های خویش را مدیون ارشاد و کمک «او» می‏دانست.