سپس به معرفى خدا از طریق نعمتهایش مى پردازد، آن گونه معرفى که عشق او را در دلها زنده مى کند، و انسان را به تعظیم در برابر عظمت و لطفش وا مى دارد زیرا این یک امر فطرى است که انسان نسبت به کسى که به او کمک کرده و لطف و رحمتش شامل اوست علاقه و عشق پیدا مى کند و این موضوع را ضمن آیاتى چند چنین بیان مى دارد: «خداوند همان کسى است که آسمانها و زمین را آفریده است» (اَللهُ الَّذى خَلَقَ السَّمواتِ وَالاَْرْضَ).