این آیه به منزله تأکید و استدلالى است بر آنچه در ذیل آیه قبل گفته شد و آن این که هر حادثه و هر حکم و فرمانى، زمان معینى دارد و اگر مى بینى بعضى از کتاب آسمانى جاى بعض دیگر را مى گیرند به خاطر آن است که «خداوند هر چیزى را بخواهد محو مى کند (همان گونه که به مقتضاى اراده و حکمت خویش) امورى را اثبات مى نماید، و کتاب اصلى و ام الکتاب نزد اوست»