در این حال غم و اندوهى سراسر وجود یعقوب را فراگرفت و جاى خالى بن یامین همان فرزندى که مایه تسلى خاطر او بود، وى را به یاد یوسف عزیزش افکند، به یاد دورانى که این فرزند برومند با ایمان باهوش زیبا در آغوشش بود و استشمام بوى او هر لحظه زندگى و حیات تازه اى به پدر مى بخشید، اما امروز نه تنها اثرى از او نیست بلکه جانشین او بن یامین نیز به سرنوشت دردناک و مبهمى همانند او گرفتار شده است، «در این هنگام روى از فرزندان برتافت و گفت: وا اسفا بر یوسف» !(وَتَوَلّى عَنْهُمْ وَقالَ یا اَسَفى عَلى یُوسُفَ).