منم که می رسدم نو به نو ز خویش غمی..ز دست خویش نیاسوده ام به عمر دمی...گیاه آبزی ام بی بهار می رویم...مگر همان گذرد گاه از سرم بلمی...شعرخوانی زیبای استاد علی موسوی گرمارودی