پرچم برای ما شبیه یک تکه نان است. خوش نداریم زیر دست و پا بیفتد. پرچم باید باشد، پرچم باید بالا باشد تا به همه آدم‌های دنیا بفهمانی که وطن داری و وطن یعنی خانه‌ای داری... همیشه باید پرچمی باشد که به خاطرش بعد از بازی ایران و استرالیا به احترام خوشی یک ملت با آن دور افتخار بزنی، حتی اگر عابدزاده باشی و آن را برعکس گرفته باشی... همیشه باید پرچمی باشد که اگر در هر نقطه‌ای از تاریخ و جهان قله‌ای را فتح کردی آن را محکم بر زمین بکوبی...همیشه باید پرچمی باشد که تکه‌های جوان رشیدمان را در آن قنداق‌پیچ کنند و به دستمان بدهند. پرچم شناسنامه همه روزهای شادی است که دست جمعی برای یک اتفاق جمعی خوشحال شده‌ایم، اشک شوق در چشمانمان حلقه زده و به خاطرش به کوچه‌ها و خیابان‌ها ریخته‌ایم. یک جور مُهر تایید که به من و شما می‌گوید یک خانواده ۸۵ میلیون نفری در تمام این شوق و افتخار سهیم هستند. پرچم برای ما مدال افتخار است، ریشه است، کارت ملی است. تمام چیزی که از هویت می‌خواهیم.