در زندگی ام ، روزهای زیادی با فقر در غربت، همراه بوده ام.لمس کرده ام وضعیت زندگی ای که در گریه ی خویش ، غوطه ور بوده!اشک ها و داغ ها و گرفتاری های مردم و لب خندان آقای دکتر و ریش اتو کشیده اش ، آتش غمم را بیشتر شعله ور میکند.فکر کردن برایم همیشه چیز جذابی بوده ، اما این روزها خیره شدن و نگاه کردن به نقطه ای از خانه بیشتر از آنکه چیزک جذابی باشد، غمی عظیم را حواله ی گلوی من میکند که با سر تکان دادنی چیزکی از چشم هایم سر میخورد...امید دارم، به آینده و حذف فاصله های طبقاتی و مردمی که گفتگو می کنند.