ما کجای این عالم ایستاده ایم؟ ابعاد جهانی که در آن زندگی میکنیم چقدر است؟ این همه اختلاف و درگیری بین کشورها، حملات تروریستی و کشت و کشتار انسانها، بدون شک همه ما را متاثر و مایوس میکند. اما وقتی از بالای بالا به زمین مینگریم، تمام مشکلات و بحرانهای اساسی بشریت بیاهمیت بهنظر میرسند. در کل عالم، زمین ما با همهی بزرگیاش و جمعیت ۷ میلیارد نفریاش، چیزی نیست جز ذرهای شن در کف اقیانوسی بیکران. ویدیوی بالا بزرگی عالم و کوچکی ما را به ترتیب اندازه نشان میدهد. این ویدیو از زمین شروع میشود، سپس فاصله ما تا ماه، سیارهها، ستارهها، کهکشانها، خوشههای کهکشانی و در نهایت جهان (کیهان) را به تصویر میکشد. دانشمندان تخمین میزنند که در عالم حدود ۲۰۰ میلیارد کهکشان بزرگ و کوچک وجود داشته باشد. راه شیری فقط یکی از کهکشانهای متوسط است. دورترین کهکشانهایی که تا به حال دیدهایم، در فاصلهی حدود ۱۳ میلیارد سال نوری از ما قرار داشتهاند. نکته اینجاست که ما وقتی به کهکشانی در ۱۳ میلیارد سال نوری دورتر نگاه میکنیم، در حقیقت داریم به گذشتهی ۱۳ میلیارد سال پیش آن مینگریم. یعنی نوری که از آن به تلسکوپهای ما میرسد، ۱۳ میلیارد سال نوری در راه بوده و ما از وضعیت کنونی آن خبر نداریم. احتمالا کهکشانی دورتر از این را نمیتوانیم ببینیم چرا که جهان حدود ۱۳/۸ میلیارد سال پیش از یک انفجار بزرگ به نام «مهبانگ» (Big Bang) بوجود آمد. انفجار از نقطهای کوچک که باعث شد کهکشانها، ستارهها، سیارهها و ما که بر روی سیارهی زمین هستیم، بوجود بیاییم. در جهان قابل مشاهدهی ما صدها میلیارد کهکشان وجود دارد ایستگاه فضایی بینالمللی، در فاصلهی حدود ۴۰۰ کیلومتری زمین قرار دارد. ماهوارههای تلویزیونی زمینثابت در فاصلهی حدود ۳۶ هزار کیلومتری زمین قرار دارند. ماه در فاصلهی ۳۸۴ هزار کیلومتری زمین قرار دارد . این دورترین جایی است که انسان توانسته سفر کند. سفر به ماه با فضاپیماهای آپولو حدود ۳ روز طول میکشید. مریخ در فاصلهی ۲۲۸ میلیون کیلومتری از خورشید قرار دارد . این دورترین جایی است که انسان توانسته روبات ارسال کند. فضاپیمای «وویجر ۱» (Voyager 1) در سال ۱۹۷۷ به فضا ارسال شد و اکنون دوردستترین وسیلهی دستساخت بشر است. وویجر ۱ در فاصلهی حدود ۲۰ میلیارد کیلومتری از ما قرار دارد وویجر ۱ اکنون از منظومهی شمسی خارج شده و در فضای میان ستارهای قرار دارد. با این حال هنوز سیگنالهای آن را دریافت میکنیم. اگر با فضاپیمای آپولو بخواهیم به نزدیکترین ستاره سفر کنیم، چیزی در حدود ۱۱۴ هزار سال در راه خواهیم بود. نور سریعترین چیز در عالم است. بر روی زمین آنقدر فاصلهها کم است که به نظر میرسد فواصل را لحظهای میپیماید. ولی نور برای رسیدن به ماه حدود ۱/۳ ثانیه در راه است. برای رسیدن به خورشید حدود ۸ دقیقه در راه است. برای رسیدن به نزدیکترین ستاره ۴/۲ سال و برای رسیدن به نزدیکترین کهکشان ۲/۵ میلیون سال در راه است. شاید به دلیل اینکه هر روز در مبادلات مالی اعدادی مثل چند ده، چند صد یا چند هزار میلیارد تومان را میشنویم، این اعداد به نظرمان خیلی بزرگ نیستند. ولی اگر همین الان بخواهید بدون مکث از ۱ تا ۲۰۰ میلیارد بشمارید، به ۶۳۴۱ سال وقت احتیاج خواهید داشت. تماشای این ویدیو که عظمت عالم را به ما نشان می دهد، ما را به وجد میآورد و به فکر فرو میبرد.