حاج ابراهیم حیدری، پیرمرد ۶۰ ساله‌ی ورزنه‌یی،با این روش سنتی،روزانه سه‌هزار مترمربع زمین کشاورزی را در دو نوبت صبح و عصر می‌توان آبیاری کرد.با این روش، دیگر نیازی به مصرف برق و استفاده از موتور آب‌کش نیست و برای بالا کشیدن آب از یک راس گاو کوهان‌دار سیستانی استفاده می‌شود.گاویار به گاو کمک می‌کند تا بر یک سطح شیب دار یا «گاو رو» حرکت کند و دلو را که به چرخ چاه بسته شده، در حالی که پر از آب شده است، از کف چاه بالا بکشد. دستیار او نیز آب را از دلو خالی و در مزرعه هدایت می‌کند.»حاج ابراهیم می‌گوید: این گاو من عادت کرده‌ که اگر برای‌ش آواز نخوانم از چاه آب نمی‌کشد. او امثال این بیت‌های عامیانه‌ی قدیمی را برای گاو دردانه‌اش می‌خواند تا با آواز او به حرکت درآید:دو سه روزه که بوی گل نیومد / صدای چه‌چه بلبل نیومدبریم از باغبان گل بپرسیم / چرا بلبل به سیر گل نیومد؟گل سرخُم چرا خوابی و نالی؟ / بیا تقسیم کنیم دردی که داریمبیا قسمت کنیم درد سرت را / که تو کوچک‌تری طاقت نداریسرت نازم که سرسر می‌کنی تو / مثال میش، به‌به می‌کنی تومثال بره گم کرده مادر / دمادم یاد مادر می‌کنی تو»