بیگ بنگ/ حدود ۱۰ میلیارد سال پیش، کهکشانهای بزرگ ستارهساز در تسلط مادهی معمولی بودند، برخلاف کهکشانهای امروز که مادهی تاریک تاثیری بیش از مادهی معمولی رویشان دارد. اگر کهکشانهای مارپیچی تنها از مادهی مرئی معمولی تشکیل شده باشند، ستارگان در لبهای بیرونی آنها میبایست کندتر از ستارگان بخشهای درونی به گرد مرکز کهکشان بچرخند. ولی در دههی ۱۹۷۰ میلادی، دو اخترشناس آمریکایی به نامهای ورا روبین و کِنت فورد پی بردند که جریان چیز دیگری است: همهی ستارگان درون کهکشان آندرومدا با سرعتهای یکسانی به گرد مرکز کهکشان میچرخند، چه بیرونی باشند و چه درونی. پژوهش آنها نمایانگر نخستین شواهد مادهی تاریک بود، مادهای که هیچ برهمکنشی به امواج الکترومغناطیسی ندارد و تنها به کمک نیرویی گرانشی که بر مادهی معمولی وارد میکند خود را نشان میدهد. اگر یک قرص کهکشانی درون “هالهی” گستردهای از مادهی تاریک جای گرفته باشد، جرم نادیدنی آن میتواند چرخش نامنتظرهی ستارگان را توجیه کند. برای پی بردن به این که چگونه مادهی تاریک بر کهکشانهای امروز چیره شد، میبایست پیشینیان آنها را بررسی میکردیم، کهکش