عمو عباس علمت کو عموی خوبمعمو عباس تو نرو تا که پا نکوبمعمو عباس بی تو قلب حرم می گیرهای خورشید طلوع نکن!فردا، عشق، هفتاد و سه بار بر خاک می افتد و آن گاه چون ققنوسی تازه نفس، از شعله های خویش برمی خیزد؛و در آغوش پروردگارخویش، سرفراز و مسرور، لبخند می زند و خود را در خلد برین، از سر می گیرد.آه فردا، دست های برادرانگیِ دریا، به دست خدا می پیوندد...و گلوگاه دریده عشق، در حضیض قتلگاهِ عصمت، عزیزتر از تمام حرمت های هستی، مصداق «صَدَقوا ما عاهَدوا اللّهَ عَلَیه» را جلوه گر می کند.آه، دخترِ صبر فاطمی و بلاغت علوی! امشب، نماز شبت را هنوز بایست! بر خاک نشستنِ سجده هایت را بگذار برای فردا؛فردا که گیسوانِ سپیدِ یک شبه ات، شبیه انحنای قامت زهرا، ناگهان و سرزده از راه می رسند.آه، سجاد دل نگران و تب دار! تاب و توانِ کم رمقت را بگذار برای فردا؛فردا که تو دلیل استواری آسمان و زمین خواهی شد و امام زمانه و حجت معصوم پروردگار.آه، حسین! با چشمان وداع، به کائنات خیره نشو؛ ستون های عرش را به لرزه نینداز!...قیامتِ زودرس را به پا نکن!کربلا لبریز عطر یاس شد. . . .نوبت جانبازی عباس شد!علامه مجلسی قدس سره